Ik rol gelijk maar met de deur in huis, Dotsje is de naam. Ik ben het stoere en trotse bezit van de fam. Wittenaar. Mijn type is een pick-up W200, absoluut herkenbaar aan mijn wel erg opvallende “camokleuren” en een typische legergroene tent over de laadbak. Verder zit ik volgens de kenners nog aardig “strak” in m’n stalen body. Heb een eigen persoonlijkheid ben een tikje ijdel en heb een zeer eigen wil.
Sinds twee jaar deel ik een erf in Daarlerveen met een Mazda 626 station wagon 2L. We zijn inmiddels dikke maatjes, en verder een aantal viervoeters waar geregeld een van de mensen op zit.
Dat is dus de reden dat Tonnie en Henny mij gekocht hebben.
Ik moest dienst gaan doen als “sleurbeest”voor een groot rolgevaarte waar twee viervoeters (paarden genoemd) tegelijk in kunnen.
Aangezien de Nederlandse overheid enige regeltjes aangepast heeft mocht de Mazda dit werk niet meer doen.
In de beginperiode heb ik “mijn mensen” uiteraard flink op de proef gesteld. Je moet als Dodge toch even weten of je wel goed terecht bent gekomen, qua huisvesting, onderhoud, verzorging en niet te vergeten waardering.
Dus begon ik al vrij snel bewust diverse “storinkjes” te ontwikkelen.
Zoals: kortsluiting in het lichtcircuit, kapotte accupoolklemmen, diverse stakende connectoren, om van de ampèremeter maar niet te spreken.
Ontbrekende uitlaatpakkingen, lekke radiator + slang, olielekken en een afwijkende mijlenteller.
Mijn Mazda vriendin heeft haar “amazing Mazda” imago hoog in het vaandel staan. Zij heeft zich al regelmatig uitgesloofd om mij, nogal zware persoon weer huiswaarts te slepen. Het kost haar veel moeite maar ze doet het met liefde, daarom kunnen we zo goed met elkaar. Regelmatig wisselen wij “spannende accu vonkjes” uit.
Voorlopig kunnen wij nog niet zonder elkaar. Afijn mijn mens Tonnie ontdekte bij zichzelf nog niet eerder vastgestelde talenten. Ik noem hem daarom voortaan “mijn sleutelmens”.
Hij heeft echt gouden handjes en weet steeds weer zowel mijn innerlijk als uiterlijk op de juiste waarde te schatten.
Hij weet inmiddels exact waar ik behoefte aan heb.
En zodoende heeft mijn sleutelmens zich een nieuwe hobby gecreëerd. Vele vrije uurtjes zijn er inmiddels aan mij geknutseld en versleuteld. Zeer regelmatig worden er superdikke boeken op nagezien, om nog maar te zwijgen over de vele telefoontjes richting kenners van de DTB club.
Dus collega’s, ik heb het echt getroffen, om die reden laat ik tegenwoordig ook nauwelijks meer verstek gaan.
Als dank ga ik vaak met hem terreinrijden, mijn sleutelmens houd van dat stoere werk. Heuvel op en af, grote baggergaten en een flinke waterplas gaan we echt niet uit de weg. Sterker nog, we belanden vaak “toevallig” net op dat soort wegen waar we even samen uitraggen.
Mijn sleutelmens heeft ook nog een kompaan. Henny genaamd.
Zij is meer een “blij dat ik rij” typje.
Zag ze mijn verschijning in het begin met argusogen tegemoet, maar inmiddels is ze volledig bijgedraaid. Haar rijstijl is een stuk rustiger, vooral als we met de viervoeters op stap gaan.
Door mijn oerdegelijke maar nogal stugge vering hobbelt het rolgevaarte meer dan gemiddeld. Ik noem haar gemakshalve maar mijn “beessiemens”. Ze is altijd in de weer met de diverse viervoeters, die miauwen, blaffen en hinniken.
Sinds mijn sleutelmens mij voorzien heeft van een heuse stuurbekrachtiging mag ik met het beessiemens ook regelmatig de stad in en mij dienstbaar maken als boodschappenwagen.
Het blijft altijd wel uitzoeken waar we gaan staan, aangezien mijn forse omvang en lengte en vooral extreem grote draaicirkel enige problemen opleveren omtrent de parkeerplaatsen.
Maar zonder stuurbekrachtiging is ons winkelcentrum een ware terreur.
Tonnie en Henny hebben ook nog een kleinmens: Daniël van 13 jaar.
Hij is misschien wel mijn grootste fan.
Af en toe breng of haal ik zoonlief van school. Hij eist op die momenten uitsluitend door mij vervoerd te worden.. Door mijn uitstraling is zijn persoontje namelijk aardig in aanzien gestegen bij zijn klasgenootjes.
Het kleinmens is een echt techneutje en verzint van alles om mij van nog meer extra’s te voorzien. Hij ging vroeger niet graag met zijn pa en ma op stap, maar sinds mijn aanwezigheid is dat probleem subiet opgelost. Waar een Dodge al niet goed voor is.
Zoals jullie nu vast al begrijpen ik ben een zeer grote hobby voor het hele gezin geworden.
Beessiemens is nogal creatief in het schrijven over het een en ander en werd dus door mij gestrikt om een stukje te schrijven voor de DTB info.
Tot zover niets mis mee, totdat….!!!
Het “beestje” had nog geen naam, vandaar dat ze samen de superoriginele naam “DOTSJE” hebben verzonnen. Je moet het maar kunnen bedenken. Het staat zelfs op mijn fraaie voor en achterbumper geschilderd.
En ik kan nog zo’n groot moddergat opzoeken, de letters blijven zichtbaar. Afschuwelijk, ik die stoere Dodge ga voortaan voor gek over straat als DOTSJE. Ik moet nog oppassen ook dat ik er geen straatvrees aan overhoud. Want het valt op, niet te krap. En daar is het niet bij gebleven, o nee….
Op 12 augustus j.l. werd de DTB club uitgenodigd op een Amerikaanse dag in Zuidwolde in Drente. Paardensportcentrum “de Wolden” heette de locatie. Zo’n 14 Dodge collega’s kwamen uit het hele land bijeen.
Mijn sleutelmens akelig fanatiek, had e.e.a. georganiseerd en mij voor die gelegenheid ook nog voorzien van 2 Amerikaanse vlaggen aan de antennes. Hij houdt niet van half werk, dus inmiddels is het al november en toer ik nog met die dingen rond. Niet dat ik mijn Amerikaanse afkomst wil verloochenen hoor, maar tussen leuk en overdrijven zit nog een groot verschil. Ik val dus al van verre op ondanks mijn camo uiterlijk.
Afijn die Amerikaanse dag was leuk.
Er was door mijn mensen een bolletje-pijltje route uitgezet voor ons Dodsen, met onderweg als extra het nemen van een prachtig motorcross terrein. We hebben genoten en onze mensen ook. Helaas voor de motorcrossers werd door toedoen van ons “Dodge-gecross” het terrein nadien voor hen gesloten.
Ik geloof dat wij zwaargewichten her en der wat grotere gaten en sporen hadden achtergelaten dan verwacht.
Na weer een stuk wegparcours kwamen we bij een flinke zandopslag terecht. Speciaal voor ons wat bijgewerkt met een kraan. Hiervoor onze hartelijke dank.
Terug bij “de Wolden” mochten we onze mensen testen in een behendigheidparcours, waar het publiek onze verrichtingen met veel plezier gadesloeg. De grote waterhindernis was favoriet. Nam je hem beheerst dan was het best te doen. Maar er ging natuurlijk ook het een en ander mis. Een van mijn collega’s zat steeds vast en moest losgetrokken worden, keer op keer hetzelfde liedje.
Een van de anderen reed met zoveel vaart en lef het water in dat hij met een grote snoekduik de bodem raakte, te hard dus…
Gevolg: een gebroken montageplaat van de stuurbekrachtiging en de nummerplaat foetsie!
En dat is nou het leuke aan de mensen van de DTB club. Men is ontzettend behulpzaam, dus was al spoedig iemand aan het dreggen naar de ontbrekende elementen. Ik geloof dat de nummerplaat nooit meer boven water is gekomen. Verder was het een geslaagde dag en wat ons betreft voor herhaling vatbaar.
Voor deze keer stop ik ermee, ik hou iedereen graag op de hoogte van mijn activiteiten rond ons Dodge gebeuren.
Volgens mij zijn ze helemaal Knotsj van de Dodsj.
De groeten,
Dotsje
