Op veler verzoek nog wel. Dat het even wat langer duurde komt door het vele werk van de laatste maanden. Echt ik heb me letterlijk uit de naad gewerkt.
Wel leuk werk trouwens, veel ‘bosgehobbeld’ met de paardentrailer erachter. Ach, weet je, mijn ‘beessiemens’ heeft dan nauwelijks tijd om mijn verhaal op papier te zetten. Op… papier? Zie ik jullie denken. Ja heus, zij werkt nog met pen en papier. Zo’n modern compu… dinges is aan haar niet besteed, tot grote spijt van mijn sleutelmens, als het aan hem ligt krijg ik binnenkort zelfs zo’n ding aan boord.
Afijn, voorlopig is hij daar nog niet aan toe. Wat wil het geval. Onlangs ben ik APK gekeurd en met ‘vlaggen’ (1 Amerikaanse en 1 rebel vlag) en wimpel geslaagd.
Maar het zinde ‘sleutelmens’ maar niks dat ik niet meer zo deftig en strak in mijn body zat. Verder waren aan boord ook enige aanpassingen zodanig noodzakelijk dat mijn autopersoontje dus heftig aan een flinke restauratie toe was. Dus heeft sleutelmens zijn hele vakantie aan mij opgeofferd. Wat is ’t ie gek met me he?
Over Dodge liefde gesproken, tijdens diezelfde vakantie liep ‘sleutelmens’ met van die Dodge tekentjes in z’n ogen rond. Veel denkend, veel peinzend, veel bellen, totdat het omsloeg in superenthousiasme.
Mijn achterdocht sloeg om in flinke nieuwsgierigheid toen we samen bij een kennis een supergrote autoambulance gingen ophalen en naar een voor mij onbekende plaats togen.
Toen we een erf opdraaiden ging mijn motor zowat over mijn toeren. WAUW, daar stond ze, een rode Dodge en wat voor één, ik viel gelijk op het type. Een B100 Camper.
Ze had wel een drastische facelift nodig, maar ach, een kniesoor die daar op let.
Ze zag er vreselijk eenzaam en verloren uit, maar het mooiste kwam nog, ik mocht die ‘rooie’ vervoeren en meenemen naar huis. Ik groeide met de minuut vanwege de toenemende spanning in m’n stoere banden.
Helaas, na veel gepas en gemeet bleek ze te breed voor de autoambulance. Typische dameskwaal, “të rondborstig en të breed in de heupen” Het feest ging niet door en heftig protesteerend met pijn onder mijn motorkap reden we onverrichterzake terug.
Het ‘sleutelmens’ heftig verwensend, het was immers liefde op het eerste gezicht.
Maar….., thuisgekomen werd de ambulance afgekoppeld, een goeie kennis gecharterd en wederom reden we richting, jaja… jullie raden het vast al. De schat, ze had op me gewacht en ik mocht haar opslepen naar huis.
Apetrots was ik, de terugreis was ëën en al genot.
Ze valt onder de categorie zwaargewichten en af en toe deed ik net of ik ze bijna niet trekken kon.
Vooral bij de vele hobbels in het wegdek die de overheid gemaakt heeft om ons Dodsen in terreinconditie te houden. Bij die zogenaamde drempels hadden we af en toe bijna lijfelijk contact. Heerlijk. De vonk sloeg over van beide zijden.
Zoals ze me steeds weer steels aankeek met haar liefelijk ronde koplampjes. Haar remmen werden heet van de spanning en haar chassis trilde het uit.
Poeh…, ik was bijna aan de kook, mijn motor maakte ‘overtoeren’ en zelfs m’n koelvloeistof ging aardig tekeer.
Wat een stuk. Jaja.. jullie Dotsje is verliefd en niet zo'n klein beetje ook. Ik hou jullie op de hoogte.
Trouwens ze heet inmiddels ‘DOTTIE’ in plaats van ‘die rooie’
De groeten,
Dotsje
